தஞ்சாவூரில் இருந்து வந்து 3வது 4வது வகுப்பு திருவல்லிக்கேணி சாமாராவ் பள்ளியில் படித்தேன்.

5ம் வகுப்பு இந்து மேல்நிலைப்பள்ளியில் சேர்ந்து படித்தேன். அப்போது இந்து பள்ளியின் ஐந்தாவது வகுப்பு மட்டும் தனியே திருவல்லிக்கேணி தபால் நிலையம் எதிரில் இருக்கும் கட்டிடத்தில் நடந்து கொண்டிருந்தது.

அங்கு ஐந்தாவது படிப்பு முடித்துவிட்டு ஆறாவதில் இருந்து மெயின் பில்டிங்க்கு சென்று விட்டேன் எனது பள்ளி தோழர்களாக துரை மற்றும் சுவாமிநாதன் இருவரும் என்னுடைய நெருங்கிய நண்பர்கள் ஆனார்கள்.

சுவாமிநாதன் மூன்றாவதில் இருந்து தொடர்ந்து என்னுடன் ஒன்றாகவே படித்து வந்தான்.

இப்பொழுதும் என்னுடன் தொடர்பில் இருப்பவன். எனக்கு எண்பதாவது பிறந்த நாள் வந்தபோது மூன்றாவதில் இருந்து பத்தாவது வரை என்னுடன் படித்த அனைவரும் வந்து இருந்து என்னை வாழ்த்தியது மறக்க முடியாத தருணம்.

அப்போதே எனக்கு பீச்சுக்கு பக்கத்தில் அயோத்தியா குப்பத்திலிருந்து வந்து படித்தவர்கள் எல்லோரும் நண்பர்கள்.

காலை வீட்டிலிருந்து கிளம்பி அயோத்தியா குப்பத்துக்கு சென்று அவர்கள் எல்லாரையும் கூட்டிக்கொண்டு பீச்சுக்கு போய் அங்க விளையாடுவது எனக்கு ரொம்ப பிடித்த விஷயம்.

எப்பயாவது மனதிருந்தால் தான் வகுப்பறைக்கு திரும்புவது. இல்லாவிட்டால் பீச் தான் காற்று வாங்கிக் கொண்டு அங்கு வரும் ஒவ்வொருத்தரையும் தனித்தனியாக கிண்டல் செய்து கொண்டு பொழுதைக் கழித்துக் கொண்டிருப்போம்.

எங்கள் தெரு பக்கத்து தெரு இங்கெல்லாம் எந்தெந்த வீட்டிலிருந்து அழகான எங்கள் வயது பெண்கள் வருவார்கள் என்று எங்களுக்கு அத்துபடி. அவர்கள் வரும் நேரத்தில் சரியாக சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு அவர்களுக்கு முன்னால் கையை விட்டு ஓட்டுவது, காலரை தூக்கி விட்டுக் கொள்வது எல்லாம் செய்து கொண்டு அந்த இடத்தை கடந்து செல்வோம்.

இதில் என்னுடன் போட்டி போட்ட இரண்டு பேர் என்னுடைய ஸ்பீடுக்கு வண்டி ஓட்ட முடியாமல் வண்டியை போட்டுக்கொண்டு விழுந்தது,அந்தப் பெண்கள் சிரித்தது அது ஒரு தனிக்கதை.

விகடகவி வாசகர்களுக்கு ஏற்கனவே சொன்னது போல என்னுடைய தீபாவளி அனுபவமும் மிகவும் சுவையானது.

சாதாரணமாக வெடிக்கக் கூடிய வெடிகள் எல்லாம் விட்டுவிட்டு , பெரிய வெடிகளை எடுத்துக்கொண்டு எங்கள் மனம் கவர்ந்த பெண்கள் இருக்கும் தெருவிற்கு சென்று அங்கே கும்பலாக நின்று கொண்டு அந்த வெடிகளை ஸ்டைலாக பற்ற வைப்பது எங்களுடைய வழக்கமான தீபாவளி கடமைகளில் ஒன்று.

எனக்கு முடி வெட்டவே பிடிக்காது .

அம்மா எவ்வளவுதான் என்ன கண்டிப்பாக சொன்னாலும் அதை நீளமாக வளர்த்துக் கொள்வதில் தான் எனக்கு ஆர்வம் அதிகம்.

விகடனில் சேரும் வரைக்கும் அப்படித்தான் இருந்தேன். அதை பார்த்து விட்டு தான் கார்ட்டூனிஸ்ட் ஸ்ரீதர் எனக்கு மன்மதன் என்கிற வகையில் மதன் என்று பெயர் வைத்தார்.

எப்போதாவது போனால் போகிறது என்று நான் என்னுடைய வகுப்புக்கு செல்வேன் என்னை வகுப்பில் பார்த்தவுடன் எங்கள் கணக்கு ஆசிரியர் "என்ன திடீரென்று இங்கே தலை காட்டி இருக்கிறாய் பரிட்சை வருகிறது என்று பயமா?" என்று கேட்பார் "அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல சார் ஒரு வாரத்துக்கு ஒரு தடவையாவது வந்தா தானே அட்டனன்ஸ் கரெக்டா இருக்கும்" என்று சொல்லுவேன்.

அப்போதிருந்து படங்கள் வரையும் ஆசையும் உண்டு பெரிய காளி படத்தை எங்கள் வீட்டில் வராண்டாவில் வரைந்து வைத்துவிட்டு யாரும் அதை மிதிக்க கூடாது என்று கட்டம் கட்டி வைத்திருந்தேன்.

சாக்பீசால் வரையப்பட்ட அந்த படத்தை பார்த்து எனது தாத்தா நன்றாக உனக்கு ஓவியம் வரைய வருகிறது என்று கண்டுகொண்டு எனக்கு முதல் முதலில் ஓவியம் வரைய பேப்பர், வாட்டர் கலர் பென்சில்கள் எல்லாம் வாங்கி கொடுத்தார்.

எனக்கு கதை படங்களுக்கு படம் வரையவே விருப்பம் இருந்தது ஆனால் ஸ்ரீதர் தான் என்னை சரியாக திசை திருப்பி கார்ட்டூன் வரை அதற்கு வரைவது தான் மிக மிக சாமர்த்தியமான வேலை அரசியல் நிலைமை புரியும் அந்த ஓவியனுக்கே உண்டான திறமையும் ஒரு புத்திசாலிக்கு உண்டான தகுதியும் இருந்தால் மட்டுமே அது கைவரும் நீ அதை வளர்த்துக் கொள் என்று கூறி என்னை கார்ட்டூன் வரைய சொல்லி ஊக்கப்படுத்தினார். அங்கிருந்து துவங்கியதுதான் விகடன் வாழ்க்கை...