தகர்க்கமுடியாத ஒரு போர் வீரனின் விடாமுயற்சி என்பதா?

உணர்ச்சியினால் ஏற்பட்ட பிரிவு வருத்தத்திற்கு வழிவகுக்கும் என்பதா?

பெற்றோரின் அன்பு ஒருபோதும் மறக்க முடியாதது என்பதா?

கனவுகள் தம்மை நனவாக்கிக்கொள்ள தன் சொந்த வழியைக் கண்டுபிடிக்கின்றன என்பதா?

மன்னிப்பு இதயத்தை துயரத்தை குணப்படுத்துகிறது என்பதா?

வாழ்க்கை எப்போதுமே இரண்டாவது வாய்ப்புகளைத் தருகிறது என்பதா?

ஒவ்வொரு சம்பவமும் நமக்கு அன்றாடம் ஒரு அதிசயத்தை உணர்த்துகின்றன.

அன்று, மும்பையின் டெர்மினல் 2 புறப்படும் பகுதியில், ஒரு கார் வந்தது, ஒரு சக்கர நாற்காலி விரைவாக வெளியே கொண்டு வரப்பட்டது. ஓய்வுபெற்ற விங் கமாண்டர் அசோக் கெட்கர் கவனமாக சக்கர நாற்காலியில் மாற்றப்பட்டார். ஒரு விமானப் பணிப்பெண் அவரை புறப்படும் வாயிலை நோக்கித் தள்ளத் தொடங்கினார்.

விமானப்படையில் பணியாற்றியபோது, ​​அசோக் ஒரு விமான விபத்தில் இருந்து தப்பினார், ஆனால் அவரது இரண்டு கால்களையும் இழந்தார். இரண்டு போர்களில் பங்கேற்று, ஒரு காலத்தில் வானத்தில் பறந்து வந்த அவர், இப்போது நிரந்தரமாக சக்கர நாற்காலியில் அடங்கிவிட்டார். இருப்பினும், ஒவ்வொரு ஆண்டும், குடியரசு தின கொண்டாட்டங்களுக்காக டெல்லி இந்தியா கேட் அருகே தனது பழைய சக ராணுவ வீர நண்பர்களைச் சந்திக்க டெல்லிக்குச் செல்வதை வழக்கமாக கொண்டிருந்தார்.

பல ஆண்டுகளாகப் விரும்பி பின்பற்றி வந்த ஒரு வழக்கம்.

ஆனால், கடந்த சில ஆண்டுகளாக, டெல்லிக்குச் செல்வது மனோரீதியாக வேதனையாகிவிட்டது. அவரது சக ராணுவ வீர நண்பர்களின் குழந்தைகளுக்கு மரியாதைக்குரிய தொழில் இருந்தது, பலர் இராணுவம் அல்லது விமானப்படையில் பணியாற்றினர். இதற்கு நேர்மாறாக, அசோக்கின் ஒரே மகள், பார்கவி, தனது இரண்டாம் ஆண்டு கல்லூரியில் படிப்பைக் கைவிட்டு, நோய்வாய்ப்பட்ட தாய் தான் இறப்பதற்கு முன் தனது மகனின் திருமணத்தைக் காண விரும்பினார் என்பதற்காக, அவரின் மகனை மணக்க நேர்ந்தது.

இதற்கு அசோக் மற்றும் அவரது மனைவியின் கடுமையான ஆட்சேபணைகளை தெரிவித்தும் மீறி, பார்கவி திருமணத்தைத் தொடர்ந்தார், இதனால் அசோக் அவளுடனான உறவைத் துண்டித்து ஐந்து ஆண்டுகள் ஆகின்றன.

செக்-இன் மற்றும் பாதுகாப்பு சம்பிரதாயங்களை முடித்த பிறகு, அசோக் விமான நிலையத்தில் ஏறும் வாயிலுக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டார். நெறிமுறையின்படி, அவரது சக்கர நாற்காலி முதலில் கொண்டு வரப்பட்டது, மேலும் அவர் முன் வரிசையில் அமர்ந்தார். விமானம் ஓடுபாதையில் மெதுவாகச் சென்றபோது, ​​அவர் ஜன்னலூடே வெளியே பார்த்து தனது விமான ஓட்டி நாட்களை நினைவு கூர்ந்தார். உணர்ச்சிவசப்பட்டு, அவரது கைகள் உள்ளுணர்வாக ஒரு ஜாய்ஸ்டிக் பிடிப்பதைப் போலவே இருந்தன. கண்ணீர் வழிந்தது.

விமானம் வானத்தில் நிலைபெற்றதும், அசோக் தண்ணீர் கேட்க, ஒரு சிறுவன் கண்ணாடியுடன் அவரை அணுகி, அவரை ஆச்சரியப்படுத்தினான். அப்போதுதான், ஸ்பீக்கர்களில் ஒரு அறிவிப்பு ஒலித்தது.

விமானியின் அறிவிப்பு:

"அன்புள்ள பயணிகளே, விமானம் 6E 6028 இல் வரவேற்கப்படுகிறீர்கள். இன்று, எங்களுக்கு ஒரு சிறப்பு விருந்தினர் வந்துள்ளார் - ஓய்வுபெற்ற விங் கமாண்டர் அசோக் கெட்கர், 1A இல் அமர்ந்திருக்கிறார். அவர் இரண்டு போர்களில் இந்தியாவுக்கு வீரத்துடன் சேவை செய்தார். வெற்றி பெறுவதில் முக்கிய பங்கு வகித்தார். ஒரு விபத்தில் இரண்டு கால்களையும் இழந்த போதிலும், அவரது போர் உணர்வு இழக்கப்படவில்லை. அவர் விமானப்படை ஒழுக்கத்தின் படி வாழ்கிறார். அவரது தனிப்பட்ட வாழ்க்கையிலும் கூட கடுமையான கட்டுப்பாடுகளைப் பின்பற்றினார். அவரது மகள் அவரது விருப்பத்திற்கு மாறாக திருமணம் செய்து கொண்டபோது, ​​அவர் அவளுடனான உறவை முறித்துக் கொண்டார். ஆனால் ஒரு மகள் தனது தந்தையை ஒருபோதும் மறக்க மாட்டாள்...

திருமணத்திற்குப் பிறகும், பார்கவி தனது தந்தையின் மீது தொடர்ந்து ஒரு பாசக் கண் வைத்திருந்தார். திருமணத்திற்குப் பிறகு சிறிது காலத்திலேயே தனது மாமியார் மறைந்த பின், அவர் தனது படிப்பை மீண்டும் தொடங்கினார், அதிக மதிப்பெண்களுடன் பட்டம் பெற்றார், மேலும் ஒரு மதிப்புமிக்க வாழ்க்கையைத் தொடர்ந்தார். இன்று, திருமணத்தில் அவரது தந்தையின் விருப்பத்திற்கு எதிராகச் சென்ற போதிலும், தொழில் குறித்த தந்தையின் கனவை நிறைவேற்றியுள்ளார்."

அசோக் திகைத்துப் போனார். பயணிகள் உன்னிப்பாகக் கேட்டார்கள். அறிவிப்பு தொடர்ந்தது....

"அப்பா, நான் ஒரு பைலட்டாக வருவதை நீங்கள் எப்போதும் பார்க்க விரும்பினீர்கள். அதுதான் உங்கள் கனவு, இல்லையா? இன்று உங்கள் கனவு நனவாகியுள்ளது. இந்த விமானத்தை ஓட்டுவது வேறு யாரும் இல்லை, நீங்கள் கோபமாக இருக்கும் அதே மகள் பார்கவி தான். உங்களுக்கு தண்ணீர் கொடுத்த சின்னப் பையன் ஆதித்யா - உங்கள் பேரன்."

அசோக் அதிர்ச்சியாலும் மகிழ்ச்சியாலும் மூழ்கினார். அவரது கண்ணீர் நிறைந்த கண்கள் சிறுவனைப் பார்த்தன, அவன் அப்பாவியாக சிரித்தான். ஆதித்யாவைத் தூக்கி இறுக்கமாக அணைத்துக்கொண்டார். இதற்கிடையில், பார்கவி அவரை நோக்கி நடந்தாள், அவள் முகத்தில் கண்ணீர் வழிந்தது.

"அப்பா, மன்னிக்கவும். நான் உங்கள் விருப்பத்திற்கு மாறாகச் சென்றேன், சூழ்நிலைகள் காரணமாக எனக்கு வேறு வழியில்லை. அப்பா, ராகுல் ஒரு அற்புதமான மனிதர் - அவர் இப்போது ஒரு பன்னாட்டு நிறுவனத்தில் உயர் பதவியில் இருக்கிறார். நாங்கள் டெல்லியில் வசிக்கிறோம். நீங்கள் இன்று டெல்லிக்கு விமானத்தில் செல்கிறீர்கள் என்று அம்மாவிடமிருந்து கேள்விப்பட்டபோது, ​​உங்களைப் பார்க்க இந்த விமானத்தை இயக்கும் பணியைக் கேட்டுப் பெற்றேன். அப்பா, தயவுசெய்து என்னை மன்னியுங்கள். நான் உங்களைப் பற்றி மிகவும் பெருமைப்படுகிறேன். அதனால்தான், இன்று, ஒரு வணிக விமானியாக, ஒரு போர் விமானியான, உங்களைப் பார்த்து நான் வணக்கம் செலுத்துகிறேன்."

அவள் மிலிடரி முறையில் விரைப்பாய் நின்று தனது தந்தைக்கு வணக்கம் செலுத்தினாள். முழு விமானக் குழுவினரும் பயணிகளும் கரகோஷத்துடன் சேர்ந்து கொண்டனர். பின்னர், அவள் அசோக்கின் அருகில் அமர்ந்து அவரைக் கட்டிப்பிடித்து அழுதாள். அவளுடைய கண்ணீர் அவரது சட்டையை நனைத்திருக்கும்.

"தாத்தா, நானும் உங்களைப் போலவே போர் விமானியாக இருந்து என் நாட்டிற்கு சேவை செய்ய விரும்புகிறேன்! அம்மா ஒவ்வொரு நாளும் உங்கள் கதைகளைச் சொல்கிறார்” என்றான் ஆதித்யா.

அசோக்கின் இதயம் பெருமையால் பொங்கி எழுந்தது.

ஆதித்யா அருகில் அமர்ந்திருக்க அசோக், அவனுக்கு விமானம் இறங்கும்போது தரையிறங்கும் நடைமுறைகளை உற்சாகமாக விளக்கினார்.

சூரிய அஸ்தமனம் மூன்று தலைமுறை விமானிகளை - ஒரு கடந்த காலம், ஒரு நிகழ்காலம் மற்றும் ஒரு எதிர்காலம் தகதகத்து தங்க நிற பிரகாசத்தில் குளிப்பாட்டியது.

விமானம் தரையிறங்கத் தொடங்கியிருந்தாலும், அசோக் கெட்கரின் வாழ்க்கை மீண்டும் இனிதாய் பறக்கத் தொடங்கியது.