ஊட்டிக்குத் தேனிலவுக்கு வந்த இடத்தில், ஸ்ரீதர் தன் பள்ளி ஆசிரியை கல்யாணி டீச்சரை பார்த்தது எதிர்பாராத சந்தோஷம். அதைவிட அதிர்ச்சி, டீச்சர் அடையாளம் கண்டுகொண்டு பேசியது.

“எப்படி இருக்கீங்க ஸ்ரீதர்? Shuttle-ல்லாம் எப்படி இருக்கு? நியூஸ்ல பார்க்கும்போதெல்லாம் எல்லார்ட்டயும் பெருமையா சொல்வேன், நீங்க என் ஸ்டூடண்ட்னு…”

“என்ன டீச்சர்… வாங்க போங்கன்னு… நான் எப்பவும் உங்க ‘மக்கு பிளாஸ்திரி ஸ்ரீ ’ தான்.”

“அச்சோ அப்படியா கூப்பிடுவேன் க்ளாஸ்ல? ஆயிரம் பசங்களைக் கடந்து வர்றோம். எல்லாரையும் ஞாபகம் வெச்சுக்க முடியறதில்ல. நாங்க அங்கேயே நிப்போம். ஸ்டூடண்ட்ஸ்லாம் கிடு கிடுன்னு வளர்ந்து எத்தனையோ சாதிச்சு…”

“ஆயிரம் பேரும் உங்களை மறக்காம இருக்கோமே டீச்சர்…. அதான் எங்களுக்குப் பெருமை.”

கால் சட்டை போட்ட காலம் நகர்ந்து நகர்ந்து இங்கே ஹனி-மூன் வரை வந்து நிற்கிறது.

பழைய கல்யாணி டீச்சரிடம் பெரிய மாற்றமில்லை. நரை. உடம்பு ஒடுங்கி, இப்போது பெரிய கண்ணாடி. அவ்வளவுதான். மற்றபடி அதே மேனரிஸங்கள். கண்களின் ஓரம் மறைந்திருக்கும் அந்தக் கண்டிப்பு. கணக்கில் ஏதாவது தியரம் கேட்டுவிடுவாரோ என்று சம்பந்தமில்லாமல் ஓர் உதறல் வருகிறது.

“டீச்சர் இது என் மனைவி செல்லம். போன வாரம்தான் கல்யாணம் நடந்தது”

இருவரும் அப்படியே டீச்சர் காலில் விழ, நெகிழ்ந்து தடுத்தார், கல்யாணி.

“நல்லா இருங்கம்மா… நல்லா இருங்க…”

“இங்கதான் இருக்கீங்களா டீச்சர்? சார் எங்கே?”

“ரொம்ப வருஷம் ஆச்சு இங்கேவந்து. சாருக்கு இங்கே மெடிக்கல் ஷாப் இருக்கு. பையனுக்கு டெல்லில வேலை. ரிட்டையர்டு ஆனப்புறம்சப்ஜெக்ட்ல புதுசா வந்ததைப் படிச்சு, ரெஃபெரன்ஸ் எடுத்து, குறிச்சு வெச்சு, தோணறதையும் சேர்த்து எழுதிட்டு வர்றேன். ஒரு புத்தகம் பண்ற ஐடியா இருக்கு. நடக்கும்.”

ஸ்ரீதருக்கு, கல்யாணி டீச்சர் பேசப் பேச பழைய ஞாபகங்கள். பள்ளி நிர்வாகம் சஸ்பெண்ட் செய்த சம்பவம் உட்பட.

“என்ன… இன்னைக்கேவா கிளம்பறீங்க? ரெண்டு நாள் ஆகும்னு சொன்னீங்களே. புது ஜோடி வீட்டுக்கு விருந்துக்கு வரவேண்டாமா? மறுக்காதீங்க. நாளைக்கு மதியம்னு ஃபிக்ஸ் பண்ணிக்கலாம். பஸ் ஸ்டாண்ட் பக்கம் கல்யாணி மெடிக்கல்ஸ்னு இருக்கும் பாருங்க. அதை ஒட்டிதான் வீடும்.”

“ஓ… கடை உங்க பேர்லயா டீச்சர்?”

“பின்ன… வியாதி குணமாகணும்னா என் பேர்தான் எல்லாருக்கும் ஞாபகத்துக்கு வரணும்…” என்று சொல்லிச் சிரித்தார்.

*** *** *** ***

இரவு அறைக்குத் திரும்பியபிறகு, ஸ்ரீதர் சொன்ன விஷயங்களை ஆச்சரியமாகக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள், செல்லம்.

“ஒன்பதாம் வகுப்பு கடைசி எக்ஸாம் மேக்ஸ் கொஸ்டீன் பேப்பர் லீக் ஆயிடுச்சு. செஞ்சது நம்ம கல்யாணி டீச்சர்னு ஒரே பரபரப்பு. என்கொயரி. ஸ்கூல்ல டென்ஷன். மாவட்டம் முழுக்க இதே பேச்சு. லோக்கல் பேப்பர்லநியூஸ் ஆச்சு. கல்யாணி டீச்சர் சஸ்பெண்ட் ஆனாங்க.”

“ஓ…”

“இதெல்லாம் நடக்கும்போது கல்யாணி டீச்சரோட கணவரும் ஸ்கூல் ஆஃபீஸ்க்கு அப்பப்போ வந்துக்கிட்டிருந்தார்.”

“ஆக்சுவலா என்னதான் நடந்தது?”

** * *** *** ***

வீடெல்லாம் நிறைய புத்தகங்கள். மிகக் குறைவான பொருட்கள். ஆடம்பரமில்லாத அழகு. மருந்துக்குக் கூட கோபம், குழப்பம் இல்லாத வீடாக இருக்கிறது.

கிண்டலாகக் கேட்டார், டீச்சர், “ஹனி-மூன் ஜோடி நைட்டெல்லாம் தூங்காம என்னைப்பத்தியா பேசினீங்க? நம்ப முடியலையே.”

“ஆமாம்… ஜஸ்ட் வருத்தமா சொன்னேன், இவகிட்ட”

“முதல்ல சாப்பிடுங்க…” என்று கல்யாணி டீச்சரும், கணவர் நடராஜனும் உட்காரவைத்தார்கள்.

“ஸ்ரீதர், நான் டீச்சர்தான். ஆனா, வாழ்க்கைக்கு ஹம்பிள் ஸ்டூடண்ட். போறபோக்குல அது சில பாடங்கள் எடுக்கும். அதை அப்சர்வ் பண்றது மட்டும்தான் என் வேலை.

ஸ்கூல்ல நடந்த விஷயம்லாம் நான் கனவுலகூட நினக்கமுடியாத குற்றம்.ஆனா, அதை நான்தான் செஞ்சேன்னு ஃப்ரேம் பண்ணும்போது முதல்ல வலிச்சது. அப்புறம் எழுந்து ஃபைட் பண்ணினேன். இதோ, இவர்தான் பக்க பலம். ஏறி இறங்காத இடம் இல்ல… போற இடமெல்லாம் புழு மாதிரி பார்த்தாங்க. நல்லாசிரியர் விருது வாங்காமலேயே அப்படியொரு மரியாதை இருந்த எனக்கு, அதெல்லாம் ஒரே நாள்ல தூள் தூளாச்சு…”

அதற்கு சத்தமாகச் சிரித்தபடி நடராஜன் தொடர்ந்தார்.

“செஞ்சது யாரோ? யார்கிட்டயும் இவ நல்லவ தான்னு நிரூபிக்க முடியல. ஆனா, கடந்து வந்தோம். மான அவமானத்துல மாட்டிக்கிட்டு யாரோ சொல்ற நாலு வார்த்தைக்கே தேங்கிட்டா எப்படி? நதி மாதிரி ஓடிக்கிட்டே இருக்கணும்.”

இருவரும் பரிமாறிக்கொண்டே பேசியது, ஸ்ரீதருக்கும் செல்லத்துக்கும் இந்த ஹனி-மூனின் ஞான விருந்தாக இருந்தது.

*** *** *** *** *** *** *** ***